فخرالدوله دیلمی، ابوالحسن علی (۳۴۱ـ۳۸۷ق)
فخرالدّولۀ دیلَمی، ابوالْحَسن علی (۳۴۱ـ۳۸۷ق)
از امیران آل بُویه (حک: ۳۶۶ـ۳۸۷ق) در ری و بَهْروان. به امید استقلال از عَضُدالدوله به عِزُّالدّوله در بغداد پیوست و با پیروزی عَضُدالدوله (۳۶۹ق)، همراه قابوس، پادشاه زیاری، به خراسان گریخت و تلاشش برای بازگشت ناکام ماند. بعد از مرگ عَضُدالدوله و مُؤیّدالدوله صاحب بن عَبّاد، وزیر نامدار آل بویه، با جمع‌آوری سپاهیانی وی را به ری دعوت کرد و او را به امارت نشاند. فَخْرُالدّوله پس از تسلط بر سراسر متصرفات آل بویه در ایران متوجه عراق شد که نتیجه‌ای برای او نداشت. لشکرکشی وی در ۳۷۴ق به خراسان و مقابله با سَبُکْتَکین غَزْنوی برای دولت آل بُویه نتیجه‌ای به بار نیاورد.