فرس نامه
فَرَس‌نامه
(یا: اسب‌نامه) واژه‌ای فارسی در مورد کتاب‌ها و دست‌نوشته‌هایی که در مورد اسب و سوارکاری است. سرفصل‌های موجود در این نوع ادبیات شامل پرورش اسب، چریدن آن، توصیه‌های دامپزشکی، مسابقات سوارکاری و حرکات نمایشی اسب، شرط‌بندی و هنر پیشگویی برمبنای چهره و حرکات اسب می‌باشد. فهرست‌‌های جامعی از فَرَس‌نامه‌های فارسی توسط محققینی مثل استوری و منزوی تهیه شده است. بعضی از فَرَس‌نامه‌های قابل ذکر عبارت‌اند از ۱. فَرَس‌نامۀ عبدالله صراف به نام فَرَس‌نامۀ بهمن (نوشته‌شده در ۸۱۰ق). ۲. فَرَس‌‌‌نامه‌ای کامل به زبان پارسی به نام فَرَس‌نامه مبارک بن زنگی معروف به قیم نهاوندی (نوشته‌شده در ۵۵۵ق). ۳. فَرَس‌نامۀ محمد بن محمد واسعی (نوشته‌شده در ۷۶۷ق). ۴. فَرَس‌نامه منظوم هدیه‌شده به شاه طهماسب صفوی (نویسندۀ ناشناس). ۵. «رسالۀ فَرَس‌نامه» اثر شیخ محمد ابوطالب زاهدی گیلانی (۱۱۲۷ق). کتاب اسب‌نامه‌های فارسی نوشته نادر کریمیان سردشتی (۱۳۷۹ش) اطلاعات جامعی در مورد این نوع ادبیات ارائه نموده است.