پادیاو
پادْیاو
در معماری ایرانی، حیاط محصوری که حوضی در آن قرار داشته، و یا جوی آبی از آن عبور می‌کرده است. به‌نقل از محمد کریم پیرنیا، در فارسی کهن و میانه «پادیاو»، «پادیاوی» یا «پادیاب» به‌معنای طهارت و شست‌وشو بوده است، و تشتِ آبِ مخصوص شست‌وشو را نیز «پادیاب‌دان» می‌گفته‌اند. در معماری پیش از اسلام، فضایی برای شست‌وشوی معمولی (نه استحمام) بوده است. پس از اسلام به وضوخانه یا میان‌سرا و جلوخان مسجد تبدیل شد، اما همچنان کارکرد تطهیر دارد. واژۀ پادیاو، که در فارسی کهن بهصورت «پالْیاو» و «پت‌سیاو» نیز تلفظ می‌شده، به زبان‌های اروپایی راه یافت و بهصورت «پاسیو» و «پاتیو» و «پیشیو» درآمده است.