پرتغالی، ادبیات
پُرتغالی، ادبیات (Portuguese literature)
ادبیات پرتغال در قرون وسطا، تحت نفوذ پرووانس[۱]، چکامه[۲]های مردمی و اشعار شاعران دوره‌گرد[۳] (تروبادورها) را پدید آورد. رنسانس[۴] مشوق ژیل ویسنته[۵]، نمایش‌نامه‌نویس، و کاموئش[۶]، شاعر غنایی و حماسه‌سرا، در خلق آثاری بزرگ شد. در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ انحطاطی در صورت‌گرایی صِرف پدید آمد، اما نامه‌های راهب پرتغالی[۷]، منسوب به آلکوفورادو[۸] (۱۶۴۰ـ۱۷۲۳)، از موارد تأثرانگیزی بود که در دورۀ انقلابی جدید بازتاب یافت. بزرگ‌ترین شاعر قرن ۲۰ پرتغال، فرناندو پسوآ[۹]، بود. سنت فعال نویسندگی در برزیل و آنگولا نیز متداول است که به تکامل مکتب شعر پرتغالی‌ـ‌افریقایی[۱۰] انجامیده است.