ورمزیار
وَرمَزیار
طایفه‌ای کُرد در ایران، از ایل گلباغی، مرکب از دو تیره به نام‌های ورمزیار زرینه و ورمزیار مره‌در، ساکن ناحیۀ دیواندره. تمام اعضای این طایفه امروزه یکجانشین شده‌اند. سردسیر ورمزیارها تا آغاز قرن ۱۴ق، در کنار کوه امروله و بلوک افشار کنگاور قرار داشت. ایل گلباغی از پیوستن ورمزیارها و بعضی گروه‌های لک و سلیمانی و بادکی و کلهر به‌وجود آمد. اینان در عهد شاه‌طهماسب صفوی، در بیلوار ساکن شده بودند. ورمزیارها در سال‌های تسلط عثمانی بر ناحیۀ نهاوند در سال‌های اول سلطنت شاه‌عباس اول صفوی، غالباً در خدمت عثمانی بودند. در ۱۰۱۲ق میان اهالی قلعه و حاکم جدید عثمانی اختلاف پیش آمد و آن‌ها نیز از دولت ایران استمداد خواستند. گروهی از قزلباشان خود را به کنار حصار قلعۀ نهاوند رسانیدند. ولی‌بیگ ورمزیار با اعضای طایفۀ خود به قزلباشان تسلیم شدند و با این عمل نهاوند به قلمرو دولت ایران بازگشت.