قوانین الاصول
قَوانین‌الاُصول
(یا: قوانین‌المُحکمه فی الاصول) کتابی به عربی، در علم اصول فقه امامیه، تألیف میرزای قمی، در ۱۲۰۵ق. تا پیش از تألیف کفایة‌الاصول، از کتاب‌های درسی حوزه‌های علمیه بود. شرح و حاشیه فراوان دارد. مؤلف به هنگام تدریس معالم‌الاصول و به قصد تهذیب آن، این اثر مشهور و معتبر را با استفاده از حواشی فاضل شیروانی و سلطان‌العلما نوشته و در آن مسائل اصول را تحت نام قانون بررسی کرده است. حجیت ظن مطلق و اجتماع امر و نهی در امر واحد شخصی از نظریه‌های معروف مؤلف در این کتاب است. این اثر در دو جلد به‌چاپ رسیده است (تبریز، ۱۳۰۱).