لشنی
لَشنی
طایفۀ لر، از طوایف قدیمی فارس، ساکن آبادۀ تشک، خفرک و مرودشت. این طایفه مرکب از دو دستۀ بزرگ به نام‌های خفرکی و آبادۀ تشکی براساس تخمین‌های دورۀ قاجاریه، جمعیت این طایفه در اواخر آن عصر بالغ بر ۱۵۰۰ خانوار بود. گروهی از لشنی‌ها در قرن ۱۳ق/۱۹م در شهر قم سکونت داشتند و از طایفۀ زندیه به‌شمار می‌آمدند. به نوشتۀ افضل‌الملک کرمانی، لشنی‌های قم به‌دلیل مرگ بسیاری از مردانشان، در نیمۀ دوم قرن ۱۳ق، طایفۀ ضعیفی بودند و زنانشان مالیات‌ها را می‌گرفتند. گروهی دیگر از لشنی‌های فارس در میانۀ سلطنت مظفرالدین‌شاه، به‌سبب شرارت و راهزنی، از فارس به ورامین تبعید شدند. امروزه تمام لشنی‌های ورامین و قم و فارس یکجانشین شده‌اند. لشنی‌های فارس در ۱۱۳۸ق به سید احمدخان صفوی پیوستند. هادی‌خان لشنی و نبی‌خان بیات در ۱۱۷۰ق هنگام محاصرۀ شیراز به‌دست کریم‌خان زند، دروازۀ اصفهان را به روی قوای او گشودند و در خدمت او درآمدند. ولی‌خان لشنی و عده‌ای دیگر از بزرگان دولت جعفر‌خان زند در ۱۲۰۱ق درصدد خلع او برآمدند. ملا آقامحمد لشنی، در آخرین سال‌های سلطنت ناصرالدین‌شاه، کلانتر آبادۀ تشک و کلانتر طایفۀ لشنی فارس بود.