یاراحمدزیی
یاراَحمَدزِیی
طایفۀ ایرانی، از طوایف منطقۀ سرحد (شمال بلوچستان)، میان خاش و سراوان و اطراف کوه‌های تفتان، گزو، مورپیش. دامُنی، تیرۀ بزرگی از این طایفه است که عملاً از آن مستقل شده است. این طایفه از تیره‌های متعدد تشکیل شده است. نام این طایفه پس از جنگ‌های دورۀ رضاشاه پهلوی و پیروزی ارتش و عفو تعدادی از سران آن طایفه، در ۱۳۱۷ به شهنوازی تغییر یافت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نام شهنوازی جای خود را دوباره به یاراحمدزیی داد. این طایفه از‌جمله کوچ‌نشینان بلوچستان محسوب می‌شوند، اما نوع کوچ آن‌ها به گونه‌ای است که آن‌ها را در زمرۀ چادرنشینان قرار نمی‌دهد. بسیاری از یاراحمدزیی‌ها، زمستان و بهار را در دامنه‌های کوه‌های تفتان و مورپیش و گزو می‌گذرانند و در تابستان به نخلستان‌های ماشکل و اطراف آن می‌روند. یاراحمدزیی‌ها در ۱۳۰۵ق/۱۸۸۸ مغلوب قوای دولتی شدند، اما سردار حسین‌خان یاراحمدزیی سال بعد، بر قوای دولتی پیروز شد. جنیدخان یاراحمدزیی از‌جمله اشرار بلوچستان بود. تاخت و تازهای او در سال‌های قبل از مشروطیت، تمام منطقه سرحد را آشفته کرده بود. میان کردان بلوچستان و طایفۀ یاراحمدزیی سال‌ها دشمنی و جنگ برقرار بود.