سلطان حسین ثانی
سلطان‌حسین ثانی (۱۱۵۲ـ۱۱۸۹ق)
از مدعیان پادشاهی ایران در دورۀ صفویه. خود را پسر شاه طهماسب دوم صفوی می‌دانسته. که به‌هنگام کشتهشدن طهماسب دوم در زندان (۱۱۵۲ق) به‌دست رضاقلی میرزای افشار، شش‌‌ماهه بوده و منوچهر بیگ گرجی، که به دودمان صفوی ارادت می‌ورزید، وی را به داغستان و گرجستان برده و پس از بلوغ به طلب ملک پدر برخاسته و به بغداد رفته است. در ۱۱۶۰ق، پس از کشتهشدن نادر شاه افشار به او پیشنهاد شد که به ایران بازگردد و بر تخت شاهی نشیند. در این میان، علی‌مردان‌خان بختیاری و اسماعیل خان فیلی، که از کریم خان زند شکست خورده و به عراق گریخته بودند، با مصطفی قلی‌خان بیگدلی سلطان حسین را از بغداد به ایران آوردند و در شهرها خطبه و سکه به نام او کردند. اما از کریم‌‌خان زند شکست خوردند (۱۱۶۶ق). سلطان حسین با علی مردان‌خان به بختیاری گریخت. گویند در آن‌جا او را به دستور علی‌مردان‌خان نابینا کردند. سلطان حسین پس از آن از مردم گوشه گرفت.