سیمجوریان
سیمْجوریان (قرن ۴ق)
خاندانی معروف از امرای قهستان و نیشابور. اغلب رجال این خاندان در زمان سامانیان در خراسان، سپهسالار و در نیشابور، امیر بودند. بنیانگذار این خاندان، احمدبن سیمجور دواتی است. وی از خادمان اسماعیل بن احمد سامانی بود که مقارن ۳۰۰ق احمد سامانی پس از فرونشاندن فتنۀ خوارج وی را حاکم سیستان کرد. سیمجوریان در مدت نزدیک به ۸۰ سال که بر خراسان فرمانروایی مطلق داشتند، در مقابله با صفاریان و در جلوگیری از دیالمۀ ری و عراق به حدود خراسان، تأثیر تمام داشتند و از امرای بزرگ و مدافعان سلطنت و امارت سامانیان به‌شمار می‌آمدند. عاقبت، به‌سبب رقابت‌هایی که با برخی امرای سامانی داشتند، با آن‌ها به مخالفت برخاستند. امرای این خاندان پس از سیمجور عبارت بودند از ابراهیم فرزند سیمجور؛ ابوالحسن فرزند محمد بن ابراهیم؛ ابوعلی محمد بن محمد؛ ابوالقاسم بن ابوعلی؛ ابوالحسن بن ابوعلی و ابوسهل بن ابوالقاسم. این خاندان در احترام به اهل فضل و ادب، اهتمام داشتند. چنان‌که برخی شاعران چون ابوالفرج سکزی ستایش آنان را کرده‌اند. برخی از سلاطین هم مانند ابوعلی سیمجور خود ذوق شاعری داشت.