شاه شجاع
شاه‌شجاع (۷۳۳ـ۷۸۶ق)
(یا: جلال‌الدین اَبوالْفَوارس شاه‌شجاع) پادشاه (حک: ۷۶۰ـ۷۸۶ق) نامدار سلسلۀ آل‌مظفر. فرزند امیر مبارزالدین محمد و در ابتدا سپهسالار لشکر پدر بود، اما در ۷۵۹ق، همراهِ برادرش، شاهمحمود، با دستگیری و کورکردن پدر، در فارس به سلطنت رسید. وی از همان آغاز سلطنت، درگیر جنگ‌های داخلی با برادرش شاهمحمود شد، که حکومت اصفهان و ابرقو را داشت و سرانجام او را نیز مطیع کرد. پس از درگذشت سلطان اویس جلایر، شاه‌شجاع از ناتوانی حسن جلایری استفاده کرد و به آذربایجان لشکر کشید و تبریز را تصرف کرد، اما سریعاً آن‌جا را ترک کرد. متصرفات او از شرق تا قلمرو آل‌کرت و سیستان و از جانب غرب، کردستان و عراق عجم را در برمی‌گرفت. او برای استحکام موقعیت خود با القادر بالله، خلیفۀ فاطمی مصر، بیعت کرد. از آن‌جا که دورۀ شاه‌شجاع همزمان با قدرت‌گیری تیمور بود، وی سعی‌کرد تا با او دوستی برقرار کند. شاه‌شجاع شاعر و ادیب و از ممدوحان حافظ بود.