شبه اشتقاق
شِبه اشتقاق
(اشتقاق به‌معنای جداشدن) در اصطلاح بدیع، آوردن کلماتی در سخن که برخی حروف آن‌ها مشابه باشد، اما این کلمات مشتق نباشند. مانند «کمین» و «کمان» و «زهره» و «زهر» در این دو بیت: تیر و تیغت تازه دارد دین تازی را همی/چون کمین دارد کمانت بر گمان بدگمان/زهره در تن زهر گردد بی‌گره گردد زره/زهره گوید زه امیرا چون به زه کردی کمان (زینبی)