مجدهمگر، مجدالدین احمد (۶۰۷ـ۶۸۶ق)

مَجْدِهَمْگَر، مجدالدین احمد (۶۰۷ـ۶۸۶ق)

شاعر ایرانی، از بزرگان یزد بود، اما بیشتر زندگانی‌اش را در شیراز گذراند. از نزدیکان امامی هروی و سعدی بود و نزد اتابکان فارس تقرب داشت و از آنان مظفرالدین ابوبکر بن سعد بن زنگی و پسر و نوه‌اش را مدح کرد. پس از آن به کرمان رفت و ملازم شاهان قراختایی شد. سپس در اصفهان به خدمت خاندان جوینی درآمد و بهاءالدین جوینی را مدح گفت. بدرالدین جاجرمی و فریدالدین احول از شاگردانش بودند. در قصیده‌سرایی از شاعران خراسانی پیروی می‌کرد. خطی نیکو داشت و به‌فرمان بهاءالدین، سلجوق‌نامه را استنساخ کرد. دیوان اشعارش به‌چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۷۵ش).