شورای ملی مقاومت
شورای ملی مقاومت
نام گروهی از سازمان‌ها و افراد مخالف جمهوری اسلامی در پاریس. در خرداد ۱۳۶۰ش، که رویارویی شدیدی میان نظام جمهوری اسلامی ایران و مخالفین پدید آمد و به شکست آن‌ها و عزل رئیس‌جمهور بنی‌صدر انجامید، وی به همراه سران سازمان مجاهدین خلق و جمع دیگری از افراد و رهبران گروه‌های اپوزیسیون به اروپا گریختند و در پاریس تشکّلی به‌نام شورای ملی مقاومت با هدف سرنگونی جمهوری اسلامی ایجاد کردند. مهم‌ترین و معروف‌ترین عضو این شورا ابوالحسن بنی‌صدر بود که همچنان خود را رئیس‌جمهور ایران می‌خواند. پس از آن مسعود رجوی و برخی چهره‌های سازمان مجاهدین خلق ایران، نظیر مهدی ابریشمچی حضور داشتند. دیگر گروه‌ها عبارت بودند از حزب دموکرات کردستان به رهبری عبدالرحمن قاسملو، شورای متحد چپ به رهبری مهدی خانبابا تهرانی، جبهۀ دموکرات ملی به نمایندگی هدایت‌الله متین دفتری و بهمن نیرومند، جنبش دموکراتیک انقلابی زحمتکشان (گیلان و مازندران) به نمایندگی حسن ماسالی، حزب کار ایران به نمایندگی حمیدرضا چیتگر، سازمان اتحاد برای آزادی کار به نمایندگی مرتضی محیط، تشکیلات استادان متعهد دانشگاه‌ها به نمایندگی محمدعلی شیخی، جمعیت دفاع از دموکراسی و استقلال ایران (داد) به نمایندگی جلال گنجه‌ای، و کانون توحیدی اصناف به نمایندگی ابراهیم مازندرانی. نام این اشخاص نیز در شورا به چشم می‌خورد: ناصر پاکدامن، کاظم باقرزاده، منوچهر هزارخوانی و اصغر ادیبی. در این شورا به‌جز مجاهدین خلق، حزب دموکرات کردستان، و ابوالحسن بنی‌صدر بقیه گروه‌هایی بی‌اثر و ساختگی یا اشخاصی بودند که قدرت و اعتبار کافی نداشتند. شورا در ابتدا با صدور بیانیه‌ها و مصاحبه‌هایی می‌کوشید افکار عمومی را تحت تأثیر قرار دهد، امّا با کشتار و ترورهایی که توسط عوامل این گروهک‌ها در تابستان و پاییز ۱۳۶۰ صورت گرفت و مقاومت نیروهای جمهوری اسلامی در داخل به‌تدریج اعتبار و انگیزۀ آنان کاهش یافت. پاکسازی و دستگیری اکثر معارضین در داخل و تداوم مبارزات مردم ایران برای دفاع در جنگ عراق علیه ایران، سرانجام سبب شد تا مجاهدین خلق با عراق متحد شوند. همین امر موجب فروپاشی شورای مقاومت و بی‌آبرویی سازمان مذکور نزد ملّت ایران شد.