صلح نامه
صلح‌نامه
(یا: سازش‌نامه) توافق طرفین دعوی برای حل‌وفصل نزاع و خصومت. شرایط و نحوۀ حل‌وفصل را سازش‌نامه گویند. سازش در مورد دعوی، ممکن است ناظر به دعوای موجود باشد، یا دعوای محتمل آتی. سازش ممکن است در دفتر اسناد رسمی انجام شود و سازش‌نامۀ رسمی تنظیم شود، یا در خارج از دادگاه به‌صورت سازش‌نامۀ غیررسمی، یا ممکن است در محضر دادگاه واقع شود. در صورتی‌که دعوی در دادگاه مطرح شده باشد، دادگاه پس از حصول سازش مراتب را صورت‌جلسه می‌کند و ختم رسیدگی را اعلام و مبادرت به صدور رأی به‌صورت گزارش اصلاحی می‌کند. مفاد سازش و شرایط آن در گزارش اصلاحی درج و به امضای طرفین و دادرس دادگاه می‌رسد. سازش‌نامه که، به‌ترتیب فوق، منتهی به صدور گزارش اصلاحی توسط دادگاه شده، نسبت به طرفین و ورّاث و قائم‌مقام ایشان معتبر و لازم‌الاجراست (مواد ۱۸۰ الی ۱۸۵ آیین دادرسی مدنی). قبل از طرح دعوی در دادگستری نیز هرکس می‌تواند از دادگاه، به‌طور کتبی، درخواست کند که طرف او را برای سازش دعوت کند. در صورت حصول سازش، مفاد سازش، و شرایط آن به‌صورت گزارش اصلاحی به شرح فوق تنظیم می‌شود. چنانچه طرف در دادگاه، چه حاضر شود یا حاضر نشود، از سازش استنکاف ورزد، مراتب صورت‌جلسه می‌شود (مواد ۱۸۶ الی ۱۹۳ آیین دادرسی مدنی). سازش در مورد نزاع موجود یا آتی، از نظر حقوقی از مصادیق عقد صلح و از عقود لازم است.