مستقبل
مُسْتَقْبَل
در اصطلاح دستور زبان، فعلی برای نشان‌دادن عمل یا حالتی که در آینده اتفاق خواهد افتاد که از بن ماضی فعل مورد نظر ساخته می‌شود و قبل از آن بن مضارعِ فعلِ «خواستن» + شناسه‌های مضارع، به‌عنوان فعل معین، بیاید: «خواهم رفت». در فارسی معاصر، برای بیان این فعل، غالباً از ساخت مضارع اخباریِ فعل «خواستن» + مضارع التزامیِ فعل موردِ نظر استفاده می‌شود: «می‌خواهم بروم».