طبع

طَبْع

(به‌معنی سرشت و خمیره) در اصطلاح فلسفه عبارت از آن چیزی است که شیء بدان حالت خلق می‌شود. در اقسام مولّدات، یعنی معدن و نبات و حیوان، طبع به‌معنی مزاج تفسیر می‌شود و چون هر موجود مزاج خاص خود را دارد، دارای طبع ویژه است. فلاسفه بر این باورند که منشأ طبع همان صورت نوعیه است که موجب تخصّص صورت جسمیه به حالت خاص می‌شود، از این‌رو گاه «طباع» (جمع طبع) را به‌معنای همان صُوَر نوعیه به‌کار برده‌اند.