معز الدین محمدسام
مُعِزُّ‌الدّین محمّدسام (۵۵۰ـ۶۰۲ق)
(یا: سلطان محمد غوری) چهارمین پادشاه (حک: ۵۹۹ـ۶۲۰ق) از سلاطین آل‌شَنْسَب در غور و غزنین. معزالدین در زمان سلطنت سلطان علاءالدین جهانسوز همراه برادرش، غیاث‌الدین محمد سام، یک چند به حبس افتاد و در عهد سیف‌الدین محمد غوری از زندان خلاص شد. برادرش سلطان غیاث‌الدین محمد پس از فتح غزنین در ۵۶۹ق، امارت آن را به او داد و معزالدین در ۵۷۱ق ملتان و چندی بعد دهلی را گرفت و یکی از غلامان خود به نام قطب‌الدین ایبک را به حکومت آن‌جا گماشت و پس از وفات برادر (۵۹۹ق) خود به امارت نشست. وی در ۶۰۲ق، زمانی که برای سرکوب طایفه گوکر به کوهستان‌های لاهور و ملتان رفته بود، در بازگشت به‌دست چند نفر از افراد قبیلۀ مزبور یا فداییان اسماعیلیه به‌قتل رسید. لقب او پیش از سلطنت «شهاب‌الدین غوری» بود.