منادا

مُنادا

در دستور زبان، اسم یا جانشین اسمی که در جمله مورد ندا و خطاب قرار می‌گیرد و نقش آن را منادایی یا ندایی می‌گویند؛ مثل کلمات «دوست»، «خداوند»، «حسین» در شبه‌جمله‌های «ای دوست!» «خداوندا!» «یا حسین!»