مندمی
مَندَمی
از طوایف کُرد سلیمانیۀ عراق و ذهاب و حسین‌آباد سنندج. مندمی‌ها تا اواخر قرن ۱۳ق برای گرمسیر به شهر زور در کردستان عراق می‌رفتند. پس از آن‌که دولت ایران مانع از ورود جاف‌ها به مناطق سردسیری کردستان ایران شد، میان مندمی‌ها و بعضی تیره‌های جاف نیز مجادلاتی درگرفت و شماری از نفرات دو طایفه به‌قتل رسیدند. مندمی‌ها ناگزیر از کوچ زمستانه دست کشیدند و همۀ طول سال را در ایران باقی ماندند. کدخدایان مندمی در سیاسران علیا و سفلا و کلهرآباد و پشت تنگ چند پارچه آبادی خریداری کردند و اتباع خود را در آن مناطق اسکان دادند و در فصل گرما به ناحیۀ پیر محمود در سرحد میان کردستان و گروس می‌رفتند. اینان از دورۀ پهلوی اول زندگی نیمه‌چادرنشینی را ترک گفته و در روستاهای یادشده ساکن شده‌اند. جمعیت مندمی‌ها در اواخر دورۀ ناصرالدین‌شاه قریب ۶۰۰ خانوار بود. این تعداد در سال‌های سلطنت پهلوی اول به حدود ۱۲۰۰ خانوار رسید. مندمی‌های ایران همچنان در همان مناطق سکونت دارند و مندمی‌های عراق در بازیان و سورداش به‌سر می‌برند.