مواجید

مَواجید
مجموعۀ یافته‌های ذوقیِ سالک که براثر لطف خاصّ حضرت حق، یا از پی عملی خاص برای او روی می‌دهد. از این‌رو، این اصطلاح و اصطلاح فتوحات از نظر معنی نزدیک به‌‌هم هستند. در اصطلاح عارفان، مواجید به حالاتِ عارفانۀ زودگذر اطلاق می‌شود، از این‌رو، به نکاتِ علمیِ تازه‌ای که فرادست عارفی آید، مواجید گفته نمی‌شود. پاره‌ای از اینان، مواجید را به اندوهی وارد بر قلب سالک، که گاه به حالت قبض منتهی می‌شود، تخصیص داده‌اند. گروهی دیگر نیز، برعکس، مواجید را به حالاتِ خوش صوفیان، که گاه به سَماع منجر می‌شود، تفسیر کرده‌اند. البتّه در مواردِ استعمال این کلمه، بیشتر همین معنیِ دوم مورد نظر بوده است. اینان وجد را ثمرۀ واردات و واردات را ثمرۀ انجام وظایف و عبادات می‌دانند، از این‌رو، سالکی را که بیشتر به وظایف عبودیت قیام کند، به‌شرط قابلیّت ذاتی، دارای مواجید بیشتری می‌دانند.