موصوف
موصوف
در اصطلاح دستور زبان، اسم یا جانشینِ اسمی که همراه صفت می‌آید و صفتْ آن را توصیف می‌کند. موصوف هستۀ ترکیبِ وصفی است. مثلِ کلماتِ «پدر»، «باغ»، «خوبان»، «من» در گروه‌هایِ: «پدر پیر»، «این باغ»، «خوبانِ پارسی‌گو»، «منِ بی‌چاره».
موصوف
در اصطلاح دستور زبان، اسم یا جانشینِ اسمی که همراه صفت می‌آید و صفتْ آن را توصیف می‌کند. موصوف هستۀ ترکیبِ وصفی است. مثلِ کلماتِ «پدر»، «باغ»، «خوبان»، «من» در گروه‌هایِ: «پدر پیر»، «این باغ»، «خوبانِ پارسی‌گو»، «منِ بی‌چاره».