کافی، احمد (مشهد ۱۳۱۵ـ۱۳۵۷ش)
کافی، احمد (مشهد ۱۳۱۵ـ۱۳۵۷ش)
| احمد کافی | |
|---|---|
| زادروز |
مشهد 1315ش |
| درگذشت | 1357ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در حوزۀ علمیۀ نجف و قم |
| شغل و تخصص اصلی | روحانی و واعظ |
| گروه مقاله | دین اسلام |
از وعاظ و روحانیون تأثیرگذار بر تودۀ جامعۀ دینی طی سال‌های ۱۳۴۰ تا ۱۳۵۷. شیخ احمد کافی که نام خانوادگی وی در اصل ضیافتی بود در ۶سالگی وارد دبستان ایمانی مشهد شد و پس از مدتی نزد پدربزرگش حاج میرزا احمد کافی امامی به فراگیری علوم اسلامی پرداخت. در ۱۳۲۷ش وارد مدرسۀ علمیۀ نواب مشهد شد. پس از مدتی تحصیل در مقدمات، در ۱۳۳۳ش همراه با نیای خود عازم حوزۀ علمیۀ نجف اشرف گردید و در مدرسۀ آیت‌الله سید محمدکاظم یزدی معروف به مدرسه سید مقیم شد. وی پنج سال در نجف بود و نزد استادان و مراجعی چون سید ابوالقاسم خویی، سید محسن حکیم، سید محمود شاهرودی، راستی کاشانی و سید اسدالله مدنی به تحصیل علوم دینی اهتمام ورزید. در ۱۳۳۸ش به ایران بازگشت و در حوزۀ علمیۀ قم به تحصیل پرداخت. کافی در اواخر ۱۳۴۲ش به تهران مهاجرت کرد و تا پایان عمر ساکن این شهر بود. وی به‌دلیل سبک روضه و خطابه و صوت گرم و گیرا برای عامۀ مردم از شهرت بسیاری برخوردار گردید. وی غالباً به رجال و حکومتگران سابق به‌دلیل ترویج مفاسد اجتماعی در سخنرانی‌های خود حمله می‌کرد و به همین دلیل بارها از سوی ساواک دستگیر و بازجویی و زندانی شد و در ۱۳۵۴ش نیز یک سال به ایلام تبعید گردید. وی ضمناً به‌تندی از جریانات نواندیش دینی نظیر سخنرانان حسینیه ارشاد و به‌خصوص دکتر علی شریعتی انتقاد می‌کرد. کافی از طرفداران نهضت امام خمینی (ره) بود و از آن حمایت می‌کرد. او در تهران مکانی به نام مهدیۀ تهران ایجاد کرد و توانست تأثیر زیادی بر گروهی از سنت‌گرایان و جوانان مذهبی برجای بگذارد. نوارهای سخنرانی و روضه‌خوانی وی هنوز از پرفروش‌ترین نوارها در میان توده مردم محسوب می‌شود. عمده‌ترین و معروف‌ترین خطابه‌های وی در رابطۀ با مسئلۀ مهدویت و انتظار امام غائب است ولی به‌طور کلی به مسائل دینی نظیر بی‌حجابی، فسق، شرب مشروبات الکلی و فساد اخلاقی نیز پرداخته و شیوۀ بیان وی موجب هیجان و جلب عواطف مخاطبان فراوانش می‌شد. شیخ احمد کافی در نیمۀ شعبان ۱۳۵۷ش در حادثۀ تصادفی در جادۀ تهران ـ مشهد کشته شد و جنازۀ وی در خواجه ربیع در مشهد مقدس مدفون گردید.