گلباغی
گُلباغی
از طوایف کُرد نیمه‌یکجانشین و چادرنشین اطراف سنندج و دیواندره، مرکب از تیره‌های مختلف، ساکن دهستان‌های اوباتو (هوباتو)، سارال و قراتوره. اینان در عهد شاه‌طهماسب اول صفوی به ایران کوچیدند. گلباغی‌ها تا اواسط سلطنت ناصرالدین‌شاه قاجار، کلاً چادرنشین بودند و گرمسیرشان در شهرزور و سردسیرشان در کردستان ایران برگزار می‌شد، اما به‌سبب اختلاف با ایل جاف و کشته‌شدن چند نفر از طرفین، به‌صورت نیمه‌یکجانشین در ایران باقی ماندند. این مردم در ۱۳۳۷ـ۱۳۳۸ق به‌همراه برخی از طوایف کردستان به راهزنی و شرارت اشتغال داشتند. علی‌محمدخان شریف‌الدوله، حاکم کردستان، با خشونت بسیار این اغتشاش‌ها را سرکوب و ده‌ها نفر از آنان را اعدام کرد. رضاشاه پهلوی نیز عدۀ زیادی از گلباغی‌ها را به اطراف همدان و تهران تبعید کرد، اما آنان پس از کناره‌گیری او از سلطنت دوباره به سنندج و دیواندره بازگشتند.