گله داری
گَلّه‌داری
از طوایف لر ناحیۀ گله‌دار، در جنوب فارس. اینان در دورۀ صفویه از ایلات کهگیلویه جدا شدند و در میانۀ قرن ۱۱ق به رهبری ملا فریدون لر به ناحیۀ فال (نام پیشین بلوک گله‌داری) رفتند و چون گله و مواشی بسیار داشتند به گله‌داری شهرت یافتند. این مردم در جریان معاشرت و مجاورت با سنیان سواحل خلیج فارس به‌تدریج پیرو مذهب شافعی شدند. ریاست گله‌داری‌ها تا انقراض قاجاریه با اولاد ملا فریدون لر بود. گله‌داری‌ها در ۱۲۰۲ق بر علیه جعفرخان زند سر به شورش برداشتند و باقرخان، سرکردۀ آنان، از بیم مجازات به حرم شاه‌چراغ در شیراز پناه برد. محمدطاهرخان گله‌داری، در ۱۲۹۶ق به‌سبب همکاری با شیخ مذکور، خان آل نسور، حاکم شورشی بندر کنگان، اعدام شد.