بوت، هیوبرت سسیل (۱۸۷۱ـ۱۹۵۵)
بوت، هیوبرت سِسیل (۱۸۷۱ـ۱۹۵۵)(Booth, Hubert Cecil)
مخترع انگلیسی جاروبرقی[۱]. حرفۀ مکانیکی و مهندسی را پیشه کرده بود و در ۱۹۰۱، طرح ماشینی الکتریکی را به‌ثبت رساند که سال بعد تولید شد. در گلاستر[۲] زاده شد و در مؤسسۀ سیتی اند گیلدز[۳] درس خواند. در ۱۹۰۱، دفتر مشاورۀ مهندسی و در ۱۹۰۳، شرکت جاروبرقی بریتانیا[۴] را تأسیس کرد. بوت پس از دیدن نحوۀ تمیزکردن واگن‌های راه‌آهن با هوای فشرده[۵]، که گردوغبار زیادی را در اطراف پراکنده می‌ساخت، به فکر ساخت جاروبرقی افتاد. در دستگاهی که او ساخت، یک‌سر لوله[۶] به تلمبۀ هوا[۷] متصل بود و سر دیگر، که شیپوره‌ای[۸] به آن وصل بود، روی سطح مورد‌نظر کشیده می‌شد. این دستگاه فیلتر هوا[۹] هم داشت. در ابتدا، جاروبرقی‌ها بزرگ و گران بودند و خانه‌های معدودی هم برق داشتند. بنابراین، بوت به جای فروش جارو، مؤسسه‌ای برای جارو کردن خانه‌ها تأسیس کرد. به این منظور، او جارویی بزرگ را با موتور بنزینی یا الکتریکی روی گاری اسبی چهار‌چرخ نصب کرد. این جارو در خیابان و بیرون از خانه قرار می‌گرفت و لوله‌های بزرگ آن را از پنجره‌های خانه به‌داخل می‌فرستادند. این دستگاه چنان بدیع بود که اشراف جشن مخصوصی برگزار می‌کردند تا مهمانان جاروکردن فرش و اثاث را تماشا کنند. لوله‌های جاروبرقی را از مواد شفاف می‌ساختند تا حرکت ذرات گرد و غبار دیده شود. در ۱۹۰۲، زمانی‌که این دستگاه به مناسبت تاج‌گذاری شاه ادوارد هفتم[۱۰]، و برای جاروکردن فرش‌های آبی‌رنگ کلیسای وستمینستر[۱۱] به‌‌کار رفت، بیشتر افراد به استفاده از آن علاقه‌مند شدند. طولی نکشید که جاروهایی کوچک‌تر برای استفاده در خانه‌ها ساخته شد، اما پیش از ساختن جارویی که با برق کار می‌کرد، هنگام به‌کاربردن این جاروها لازم بود دو نفر با هم کار کنند: یکی برای راه‌انداختن تلمبه، با دَم[۱۲] یا پیستون (سمبه)[۱۳]، و دیگری برای هدایت لولۀ جاروبرقی. بوت در زمینۀ طرح موتور دو ناو جنگی نیروی دریایی سلطنتی[۱۴] انگلستان فعالیت کرد و در ۱۸۹۴ مأموریت یافت در زمینۀ ساخت چرخ فلکی[۱۵] در ارلز کورت[۱۶] لندن و پس از آن، در زمینۀ ساخت سازه‌های مشابهی در بلکپول[۱۷]، وین[۱۸]، و پاریس کار کند. در ۱۹۰۲، عملیات نصب پل کانل فری[۱۹] بر خلیج لاخ اِتیو را در اسکاتلند سرپرستی کرد.