بورنوف، اوژن (۱۸۰۱ـ۱۸۵۲)
بورْنوف، اوژِن (۱۸۰۱ـ۱۸۵۲)(Burnouf, Eugene)
زبان‌شناس و خاورشناس فرانسوی. پسر ژان لوئی بورنوف، یونان‌شناس بلندآوازۀ فرانسوی (۱۷۷۵ـ۱۸۴۴م)، بود. در کولژ دو فرانس زبان سانسکریت را آموخت و در همان‌جا به تدریس پرداخت (۱۸۳۲). زبان و ادبیات اوستایی را نیز فراگرفت و به پژوهش‌هایی در زمینه‌هایی مانند مقایسه و تطبیق دو زبان سانسکریت و اوستایی، خوانِشِ دُرُست واژگان اوستایی، و همچنین زبان پالی و آیین بودا دست زد. مهم‌ترین کار او در زمینۀ زبان‌شناسی ایرانی، تفسیر یسنا (۱۸۳۳) است که پایۀ فهمِ زبان‌شناسی اوستایی و ایرانی شد. اسنادی که بورنوف در دسترس داشت چهار دست‌نویس اوستا، ترجمۀ آنکتیل دوپرون از تفسیر پهلوی این کتاب (زند) و ترجمۀ سانسکریت نیروسنگ از همین تفسیر در قرن ۱۵م بود. از دیگر آثارش: مطالعات در زبان و متون زند (پاریس، ۱۸۳۶)؛ مقدمه بر تاریخ آیین بودایی در هند (پاریس، ۱۸۴۵)؛رساله دربارۀ پالی (پاریس، ۱۸۲۶).