بوندی، هرمان (۱۹۱۹ـ۲۰۰۵)
بونْدی، هِرْمان (۱۹۱۹ـ۲۰۰۵)(Bondi,Hermann)
کیهان‌شناس بریتانیایی زادۀ اتریش. در ۱۹۴۸، با همکاری اخترشناس و کیهان‌شناس انگلیسی، فرد هویل[۱]، و اخترشناس امریکایی زادۀ اتریش، تامس گُلد[۲]، نظریۀ حالت پایا[۳] در کیهان‌شناسی را عرضه کرد که حاکی از تولید پیوستۀ مادّه در عالم است. در ۱۹۷۳ لقب شوالیه[۴] دریافت کرد. بوندی در وین[۵] زاده شد و در دانشگاه کیمبریج انگلستان در رشتۀ ریاضیات درس خواند. در ۱۹۴۰، به‌منزلۀ «تبعۀ دشمن» در بریتانیا تحت نظر قرار گرفت. طی جنگ جهانی دوم، با تامس گُلد آشنا شد. در۱۹۴۱ به دانشگاه کیمبریج بازگشت و در ۱۹۴۲، در زمینۀ رادار دریایی برای وزارت دریاداری بریتانیا[۶] شروع به‌کار کرد و ضمن این کار با فرد هویل آشنا شد. گُلد نیز به‌سرعت به آنها پیوست و هر سه در کیمبریج به تحقیق در زمینۀ مباحثات کیهان‌شناسی[۷] و موضوعات وابسته به آن مشغول شدند. بوندی در ۱۹۵۴ کرسی ریاضیات کاربردی کینگز کالج[۸] لندن را به‌دست آورد. در ۱۹۵۹، به عضویت انجمن سلطنتی[۹] درآمد، و در ۱۹۸۳ رئیس کالج چرچیل[۱۰] در کیمبریج انگلستان شد. الگوی حالت پایدار مجادله‌های زیادی برانگیخت، زیرا با وجود استفاده از مفاهیمی انقلابی، کاملاً با دانش موجود سازگاری داشت. با این‌حال، در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ شواهدی به‌دست آمد که نشان می‌داد عالم روزگاری چگال‌تر و داغ‌تر بوده است و به این‌ترتیب، بیشتر دانشمندان نظریۀ حالت پایدار را کنار گذاشتند. بوندی ویژگی‌های احتمالی و خواص فیزیکی امواج گرانشی[۱۱] را نیز شرح داد و نشان داد که چنین امواجی با نظریۀ نسبیت عام[۱۲] سازگار، و ازجمله نتیجه‌های محتوم آن‌اند.