پیرسون، لستر (۱۸۹۷ـ۱۹۷۲)
پیرسون، لِسْتِر (۱۸۹۷ـ۱۹۷۲)(Pearson, Lester)
سیاستمدار کانادایی، رهبر حزب لیبرال از ۱۹۵۸ و نخست‌وزیر (۱۹۶۳ـ۱۹۶۸). در ۱۹۵۷ به‌علت ایفای نقش مؤثر در سازمان ملل متحد برای پایان دادن به بحران سوئز[۱] (۱۹۵۶) جایزۀ صلح نوبل را دریافت کرد. در زمان بحران سوئز وزیر خارجۀ کانادا بود (۱۹۴۸ـ۱۹۵۷) و به نمایندگی کشورش در مذاکرات سازمان ملل شرکت مؤثر داشت. پیرسون در مقام رئیس مجمع عمومی سازمان ملل متحد[۲] (۱۹۵۲ـ۱۹۵۳) به ایجاد نیروی اضطراری ملل متحد[۳] کمک کرد، که این نیرو در پایان جنگ ۱۹۵۶ مصر و اسرائیل در صحرای سینا مستقر شد. در دوران نخست‌وزیری در تدوین قانون تأمین خدمات بهداشتی سراسری نقش مهمی داشت.