جنگل های ایران
جنگل‌های ایران
در ایران، به‌دلیل نوع خاک و تنوع آب‌وهوایی، برخی از نواحی کشور را جنگل‌های انبوه یا تُنُک فراگرفته است که در طی سالیان متمادی، پیوسته از وسعت آن کاسته شده است. جنگل یکی از منابع اقتصادی و ملی کشور است که ازبین‌رفتن آن و تبدیل جنگل‌ها به زمین زراعی و مرتع از سلامت و ارزش اقتصادی آن می‌کاهد. وسعت دقیق جنگل‌های ایران معلوم نیست. مقدار تقریبی جنگل‌های انبوه و مرطوب شمال، در دامنه‌های شمالی کوه‌های البرز، بیش از ۳میلیون هکتار است و حدود ۸میلیون هکتار جنگل‌های تنک و بوته‌زارهای نقاط مختلف کشور در نواحی خشک، نیمه‌خشک و گرمسیر گسترده شده است. جنگل‌های مرطوب شمال از شرق به جنگل‌های مینودشت و گلستان و از غرب به جنگل‌های ارسباران محدود می‌شود. این جنگل‌ها اغلب از درختان پهن‌برگ شکل گرفته است. از درختان جنگل‌های شمالی می‌توان از توس، بلوط، مازو، انجیلی، توسکا، شمشاد، زیتون و افرا نام برد. جنگل‌های مناطق نیمه‌خشک در کوه‌های زاگرس، از سردشت و کردستان تا فارس و کازرون و همچنین در ارتفاعات جنوبی البرز، به‌شکل مقطّع و تنک و وحشی دیده می‌شود. از درختان جنگل‌های نواحی نیمه‌خشک می‌توان از درختان بنه، بادام، ارس، کاج، توت (که از چین به ایران وارد شد)، چنار، سنجد، بید، صنوبر و تبریزی نام برد. درختان و درختچه‌های نواحی گرمسیری بسیار پراکنده‌اند و به همین دلیل جنگل‌های نواحی گرمسیری و بیابانی تُنک است. انتشار گونه‌های مختلف درختان در نواحی بیابانی و کویر به نسبت شوری و غلظت نمک زمین تغییر می‌کند و مدارهای مختلفی از درختچه‌ها در این مناطق به‌وجود می‌آید. از مهم‌ترین درختان و درختچه‌های نواحی گرمسیر و بیابانی است: کُنار، خرما، بیدار، گز، اوکالیپتوس، تاغ، داز، اسکنبیل، استبرق، لول و کرت.