علم شناخت
علم شناخت (cognitive science)
مطالعۀ علمی روندهای آگاهی، تفکر و سازمان ذهن، غالباً به‌وسیلۀ نمونه‌سازی رایانه‌ای[۱]، یا پژوهش‌های مربوط به هوش مصنوعی[۲]. تعریف ساده‌تر آن مطالعۀ علمی ذهن یا هوش است. علم شناخت ترکیبی از مطالعات حوزه‌های مرتبط به‌هم ازجمله روان‌شناسی، فلسفه، علم اعصاب، زبان‌شناسی، انسان‌شناسی، دانش رایانه، زیست‌شناسی و فیزیک است. واضع این اصطلاح کریستوفر لانگت‌ـ‌هیگینز است (۱۹۷۳). در یونان باستان افلاطون و ارسطو درپی درک ماهیت دانش بشر برآمدند. دکارت در قرن ۱۷م مفهوم مجزا بودن جسم و ذهن را رواج داد. در دهۀ ۱۸۷۰ ویلهلم وونت دانش بشر را به عرصۀ روان‌شناسی تجربی وارد کرد. در اوایل قرن ۲۰ جان واتسون با طرح نظریه رفتارشناسی اعلام داشت که فقط رفتار قابل مشاهده را باید مطالعه کرد. اما از دهۀ ۱۹۵۰ این نظریه کنار گذاشته شد. در همین ایام با پیشرفت علوم رایانه‌ای، حوزۀ هوش مصنوعی پیدا شد و از آن پس تاکنون پیشرفت در علم شناخت ادامه یافته است.