باله سلطنتی

بالۀ سلطنتی (Royal Ballet)
کمپانی و مدرسۀ پیشرو باله در انگلستان که محل آن در اپرای سلطنتی، در کاونت گاردن، لندن، است. تا ۱۹۵۶ به نام بالۀ سَدلِرز ولز شناخته می‌شد، و آن را نینِت دو والوآ در ۱۹۳۱ تأسیس کرد و در ۱۹۴۶ به کاونت گاردن انتقال یافت. در ۱۹۳۵ فردریک اشتون طرّاح رقص اصلیِ آن‌جا بود و سبک اصیل بالۀ انگلیسی را در آن مکان پدید آورد. مارگو فانتِین، رودولف نوره‌یِف، آلیسیا مارکووا، و آنتوانت سیبلی از رقصندگانِ آن بودند. اَنتونی داول از ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ مدیر و گردانندۀ این کمپانی بود و پس از او راس استرتن منصوب شد. نینِت دو والوآ به‌دعوتِ لیلیان بِیلیس در جنب تئاتر سدلِرز ولز در ۱۹۳۱، کمپانی بالۀ خود را تأسیس کرد. بالۀ ویک ـ ولز بیشتر به هنر و تکنیکِ آلیسیا مارکووا و سیاست‌های دو والوآ متّکی بود. در ۱۹۹۰ نام آن‌جا به بالۀ سلطنتی بیرمنگام تغییر یافت. اَشتون باله‌هایی همچون مارگارت و آرماند را برای مارگو فانتِین تدارک دید. فانتِین، بالرینی بود که همکاری‌اش با رودولف نوره‌یف عصر طلاییِ بالۀ سلطنتی را رقم زد. در زمان مدیریت اَنتونی داوِل سیاستِ احیای کلاسیک‌های باله در دستور کار کمپانیِ قرار گرفت؛ ازجمله کارهای او دریاچۀ قو (۱۹۸۷)، است که کاملاً با طرّاحی رقص اصلیِ باله در ۱۸۹۵ مطابق بود. داول همچنین اجرای جدیدی از زیبای خفته (۱۹۹۴) را بر روی صحنه آورد؛ این اثر نخستین‌بار در واشینگتن دی‌سی اجرا شده بود. در ۱۹۹۴/۱۹۹۵ برنامه‌های شامگاهیِ کمپانی به اجرای رپرتوآر اَشتون اختصاص داده شد. بالۀ سلطنتی به آثار نو نیز علاقه نشان داده است و شاهزادۀ پاگودها (۱۹۸۹) از کِنِت مک‌میلان، سیرانو (۱۹۹۱)، و مزار (۱۹۹۳) از دیوید بینتلی، و مستر وُردلی وایز (۱۹۹۵) اثر توآیلا تارپ را سفارش داد و در برنامه‌های خود گنجاند. در فاصلۀ ۱۹۹۷/۱۹۹۸ به‌سبب گسترشِ فعالیت اپرای سلطنتی، کمپانیِ بالۀ سلطنتی به میعادگاه هنریِ لندن تبدل شده است.