خلع سلاح، کنفرانس ( ۱۹۳۲ـ۱۹۳۷)

خلع سلاح، کنفرانس ( ۱۹۳۲ـ۱۹۳۷)(Disarmament Conference)

نشست‌هایی برای مذاکره پیرامون خلع سلاح همگانی. نخستین تلاش منظم برای محدودکردن تسلیحات در ابعاد بین‌المللی، از لحاظ کمّی و کیفی، در کنفرانس‌های لاهه در ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ صورت گرفت. گرچه آن کنفرانس‌ها ناموفق بودند، نیروهای متفقین (به استثنای امریکا) پس از جنگ جهانی اول خود را به خلع سلاح در پیمان ورسای و میثاق جامعۀ ملل متعهد کردند. امریکا در محدودیت‌ تسلیحات دریایی در کنفرانس واشینگتن (۱۹۲۱ـ۱۹۲۲) و کنفرانس دریایی لندن (۱۹۳۰) شرکت کرد. جامعۀ ملل در ۱۹۲۵ یک کمیسیون مقدماتی را مأمور کرد تا تصمیم بگیرد چه سلاح‌هایی باید محدود شوند و چگونه می‌توان به آن تصمیم جامۀ عمل پوشاند. تا ۱۹۳۱ چندین نکته مورد توافق قرار گرفت و پیش‌نویس مذاکرات کنفرانس خلع سلاح تهیه شد. کنفرانس ژنو در فوریه ۱۹۳۲ با شرکت اعضای جامعۀ ملل، و همچنین امریکا و اتحاد شوروی، گشایش یافت. اختلاف دیدگاه‌ها بر سر تعریف مقوله‌های مواد جنگی از پیشرفت کنفرانس جلوگیری کرد. فرانسه، که نگران امنیت خود در برابر آلمان بود، با هرگونه محدودیت تسلیحاتی مخالفت ورزید و آلمان، که قدرت نظامی‌اش با پیمان ورسای به‌شدت محدود شده بود، ادعا کرد اگر خلع سلاح سایر کشورها به سطح آلمان نرسد آن کشور حق تسلیح مجدد را برای خود محفوظ نگه می‌دارد. کنفرانس به بن‌بست رسید و از ژوئن تا اکتبر ۱۹۳۳ تعطیل شد. پس از بازگشایی مجدد، آلمان که تحت سیطرۀ آدولف هیتلر درآمده بود، در ۱۴ اکتبر از کنفرانس و جامعۀ ملل خارج شد. کنفرانس باز تعطیل شد و از آن پس گاه تشکیل جلسه داد و سرانجام در ۱ مه ۱۹۳۷ به کار خود پایان داد. در آن زمان، مسابقۀ تسلیحاتی پیش از جنگ جهانی دوم آغاز شده بود و امید به خلع سلاح غیرواقعی به نظر می‌رسید.

 

---