تبشیر
تَبْشیر (mission)
کوششی سازمان‌یافته برای گسترش مسیحیت[۱] که در طول تاریخ راسخ‌ترین دین تبلیغ‌گر بوده است. دین بودا نیز چه در گذشته و چه در حال کار تبلیغی داشته است. در جهان سوم از فعالیت‌های تبشیری به‌سبب آثار مخرب آن در اقوام بومی و نظام‌های سنتی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بسیار انتقاد شده است. از جنبۀ توسعه، گذار از ادیان قبیله‌ای به ادیان جهانی را می‌توان مرهون فعالیت تبشیری دانست. مثال آن مهرپرستی[۲] است که حتی پیش از ظهور مسیحیت در خاور نزدیک باستان پدید آمد. در قرن ۲۰ فرقه‌هایی مانند مورمون‌ها[۳] و شاهدان یَهُوَه[۴] به‌طور مرتب و حساب‌شده به تبلیغ پرداختند و اسلام علاقه‌مندان آماده‌ای در جنبش سیاه‌پوستان مسلمان[۵] امریکا پیدا کرد و در اروپا دومین دین بزرگ شد. مسیحیان تکلیف خود می‌دانند که همۀ مردمان را در دین خود شریک کنند و به دیگران یاری دهند تا با درک مسیح از گناه و مرگ رهایی یابند. در انجیل متّی[۶] (۲۸: ۱۹ـ۲۰) عیسی به حواریانش[۷] فرمان می‌دهد که همۀ امت‌ها را به دین او در آورند و تعمید دهند. جمعی معتقدند که این مهم باید از طریق کلیسا و مثلاً با ایجاد اجتماعات مسیحی، در نقاطی که چنین اجتماعاتی وجود ندارد، انجام گیرد. گروهی امیدوارند که صرف شیوۀ زندگی‌شان، غیرمسیحیان را مجذوب مسیحیت کند. با این‌همه امروزه بسیاری از مسیحیان به تکثر دینی معتقدند و ادیان گوناگون را راه‌های مختلف رسیدن به هدف واحد رستگاری می‌دانند. البته اینان بر این باورند که درک سایر ادیان از خدا ناقص است و تأکیدشان بر اشتراک آرا و وحدت اهداف است.