سند، استان
سِنْد، استان (Sind)
| سند، استان | |
|---|---|
| نام فارسی | سند |
| نام لاتین | Sind |
| کشور | پاکستان |
| موقعیت | جنوب شرقی پاکستان، در دلتای سند |
| مرکز | کراچی |
| جمعیت | ۲۸,۹۳۰,۰۰۰ نفر (۱۹۹۳) |
| مساحت(کیلومتر مربع) | ۱۴۰۹۱۴ |
| تولیدات و صنایع مهم | کشتی سازی، سیمان سازی، نساجی |
استانی در جنوب شرقی پاکستان، در دلتای سِند[۱]، با ۱۴۰,۹۱۴ کیلومتر مربع مساحت و ۲۸,۹۳۰,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۳). کراچی[۲] مرکز اداری و بندر اصلی این استان است. صنایع آن شامل کشتی‌سازی، سیمان‌سازی، نساجی است و کارگاه‌های ریخته‌گری دارد؛ نمک نیز در این استان استخراج می‌شود. فرآورده‌های کشاورزی سِند عبارت‌اند از گندم، برنج، پنبه، جو، دانه‌های روغنی و انواع سبزی؛ پرورش گاو سرخ‌رنگ سِندی، گاومیش و، شتر نیز رواج دارد. آخرین قسمت درۀ سِند[۳] به‌طول ۴۸۰ کیلومتر در سِند، در شرق صحرای تار[۴]، قرار دارد. میزان ناچیز باران این ناحیه را به آبیاری وابسته کرده است. حدود ۶۰ درصد از اهالی سِند به زبان سِندی تکلم می‌کنند؛ سایر زبان‌های این منطقه عبارت‌اند از اردو[۵]، پنجابی[۶]، بلوچی[۷]، و پشتو[۸]. تمدن درۀ سِند[۹] (۱۷۵۰ تا ۲۳۰۰پ‌م) در سِند پا گرفت؛ موهنجو دارو[۱۰] متعلق به آن زمان است. نخستین تاریخ ثبت شدۀ سِند مربوط به زمانی است که داریوش اول[۱۱] آن را به امپراتوری ایران[۱۲] منضم کرد. سپس امپراتوری‌های متعددی بر سِند حکومت کردند: اسکندر مقدونی، سلوکی[۱۳]ها، چاندراگوپتا مائوریا[۱۴]، هندویونانی[۱۵]ها، پارت‌ها[۱۶]، سکاها[۱۷]، و کوشان[۱۸]ها. سِند در قرن ۱م به آیین بودایی گروید، اما تحت سلطۀ برهمن[۱۹]ها درآمد تا این‌که اعراب در ۷۱۱ آن را فتح کردند و اسلام را گسترش دادند. سِند که از ۷۱۱ تا ۹۰۰ق تحت ادارۀ خلفای اموی[۲۰] و عباسی[۲۱] بود، از ۱۵۹۱ تا ۱۷۰۰ بخشی از امپراتوری مغول‌ها بود، و سپس دو سلسلۀ مستقل سندی بر آن حاکم شدند. پس از تقسیم هند در ۱۹۴۷، سِند تا ۱۹۷۰ بخشی از استان پاکستان غربی[۲۲]، بود و در آن سال به استانی مجزا تبدیل شد.