سوار آبی
سوار آبی (Blaue Reiter, der)
نام گروهی نامنسجم از نقاشان اکسپرسیونیست[۱] آلمانی، که در ۱۹۱۱ در مونیخ شکل گرفت. این نقاشان به اهمیت ویژگی‌های بیانیِ رنگ در هنرهای محلی[۲] و بدْوی[۳]، و نیز ضرورت نمایاندن جنبه‌های باطنی و معنوی طبیعت، اعتقاد داشتند. واسیلی کاندینسکی[۴] و فرانتس مارک[۵]، دو شخصیت اصلی گروه بودند. در ۱۹۱۲، جُنگی با نام سالنامه[۶] در شرح اهداف سوار آبی انتشار یافت، و در ۱۹۱۱ و ۱۹۱۲، دو نمایشگاه از آثار آنان برپا شد. دیگر اعضای گروه عبارت بودند از گابر‌یله مونتر[۷]، اوگوست ماکه[۸]، آلفرد کوبین[۹]، آلکسی فون یاولنسکی[۱۰]، هاینریش کامپندُنْک[۱۱]، و پل کله[۱۲]. هدف‌های این گروه هیچ‌گاه به‌طور دقیق تعریف نشد، و هنرمندان همبسته با آن دارای دیدگاه‌ها و شیوه‌های هنری کاملاً متفاوتی بودند. وجه مشترک آنان، این گرایش عمومی بود که می‌خواستند به‌گونه‌ای نمادین به واقعیاتی روحی و معنوی تجسّم بخشند، که مغفول امپرسیونیست[۱۳]ها قرار گرفته بود. اعضای گروه چند نمایشگاه سیّار ترتیب دادند، که پیوندهای بین‌المللی آنان را تقویت کرد، و آثار نقاشانی همچون پیکاسو[۱۴]، براک[۱۵] و دُرَن[۱۶] در آن‌ها به‌نمایش درآمد. این گروه که با آغاز جنگ جهانی اول متلاشی شد، با عمر کوتاه خود، نمایندۀ اوج اکسپرسیونیسم آلمان به‌شمار می‌آید.