عصر اوگوستی

عصر اوگوسْتی (Augustan Age)

عصر اوگوستوس (۳۱ پ‌م ـ۱۴م)، امپراتور روم، که دوران شکوفایی هنر و ادب بود. این اصطلاح همچنین به آثار نویسندگانی از قرن ۱۸م اطلاق می‌شود که سبک و قالب و مضامین متون کلاسیک را برگزیدند ( ← انگلیسی،_ادبیات)، امّا بیشتر مراد از آن آثار شاعران عصر اوگوستوس، یعنی ویرژیل، هوراس و اووید است. نویسندگان برجستۀ اوگوستیِ قرن ۱۸ عبارت‌اند از اَلگزاندر پوپ، شاعر انگلیسی، جاناتان سویفت، طنزپرداز ایرلندی، جوزف اَدیسون، مقاله‌نویس، شاعر و نمایش‌نامه‌نویس انگلیسی، ریچارد استیل، نویسنده و نمایش‌نامه‌نویس و نویسندگان فرانسوی عهد لوئی چهاردهم. نویسندگان بزرگ همان دوران و نیز نویسندگان دوره‌های بعد، به این نام‌گذاری بدبین بودند و حتی از آن با تحقیر یاد می‌کردند، چنان‌که پوپ نیز در «دانسیاد» (۱۷۲۸) چنین موضعی اختیار کرده است. این واژه همچنین برای متمایزساختن فرهنگ قرن ۱۸ از فرهنگ رمانتیک قرن ۱۹ به‌کار می‌رود.ادبیات اوگوستی در زبان انگلیسی. ادبیات انگلیس در دورۀ اوگوستی به مضامین و قالب‌های کلاسیک روی ‌آورد. برای نمونه، اَلگزاندر پوپ به ترجمه و تفسیر متون کلاسیک و نیز تقلید و تمسخر سبک و ساختار آن‌ها پرداخت، مثلاً درغصب طرۀ مو (۱۷۱۲ـ۱۷۱۴). با این‌که برخی نویسندگان این دوره سبک کلاسیک را رها نمی‌کردند، ادبیات انگلیس از جهاتی متحول شد. در نثر، ریچارد استیل و جوزف اَدیسون طنزنویسی را در نشریۀ تاتلر (۱۷۰۹ـ۱۷۱۱) باب کردند. رمان نیز متحول شد؛ ساموئل ریچاردسون رمان‌هایپامِلا (۱۷۴۰ـ۱۷۴۱) و کلاریسا (۱۷۴۷ـ۱۷۴۸) را در قالب رمان‌ مراسله‌ای نوشت، که در نتیجه مردم را به خواندن رمان ترغیب کرد. هِنری فیلدینگ از یک‌سو دستاوردهای ریچاردسون را هجو کرد (شامِلا، ۱۷۴۱) و از سوی دیگر با نوشتن رمان‌های جوزف اندروز (۱۷۴۲) و تام جونز (۱۷۴۹) قالب روایی رمان را گسترش بخشید. توبایس اسمالِت، مانند فیلدینگ، رمان‌های حادثه‌ای ـ فکاهی نوشت (مثل هامفری کلینکر، ۱۷۷۱)، و لارنس استرن، دیگر رمان‌نویس این دوره، در تریسترام شَندی (۱۷۵۹ـ۱۷۶۷) به شگردهای جدیدی دست یافت. ساموئل جانسون و اعضای محفل هنری‌اش ازجمله ادموند برک، سیاستمدار و نویسندۀ ایرلندی، جاشوا رینولدز، نقاش انگلیسی، و نمایش‌نامه‌نویسان ایرلندی اولیور گلداسمیت (تمکین می‌کند تا تسخیر کند، ۱۷۷۳) و ریچارد شریدان (رقیبان، ۱۷۷۵ و مکتب رسوایی، ۱۷۷۷) معیارهای نوکلاسیک اوگوستی‌ها را پذیرفتند. گلداسمیت و شریدان سنت نمایش‌نامه‌نویسی مطایبه‌آمیز و طنز‌آلود را ادامه دادند، هرچند گلداسمیت در شعر (دهکدۀ متروک، ۱۷۷۰) و رمان (کشیشِ وِیکفیلد، ۱۷۶۶) نیز دستی داشت. از دیگر نویسندگان پرنفوذ این دوره دانیل دفو رمان‌نویس انگلیسی بود که آثار نامتعارفی خلق کرد مانند مال فلاندرز (۱۷۲۲) و نیز روزشمار سال طاعونی (۱۷۲۲) که یادداشت‌های پراکندۀ فردی است که از طاعون سال ۱۶۶۵ جان سالم به‌در برده است. این دو اثر در واقع‌گرایی زبانزدند؛ و پرآوازه‌ترین اثر او رابینسون کروزوئه (۱۷۱۹) نیز به‌سبک و سیاق گزارش یک رخداد واقعی نوشته شده است. جاناتان سویفت، طنزپرداز ایرلندی، شهرتش را مدیون طنز سیاسی سفرهای گالیور (۱۷۲۶) و رسالۀیک پیشنهاد کوچک (۱۷۲۹) است که در آن پیشنهاد خوردن اطفال فقرا را می‌دهد. تألیفات مذهبی این دوره نیز پُرمایه‌اند، از آن جمله‌ می‌توان به سرودهای مذهبی آیزاک واتس («ای خدا، ای یاور ما در اعصار گذشته»، «چگونه زنبورِ کوچکِ مشغول...»، ۱۷۱۵) و نوشته‌های جان وِسلی، پایه‌گذار انگلیسی جنبش متدیسم، اشاره کرد. مکتب رمانتیک الگوها و آرمان‌های کلاسیک را بسیار زودتر از آن‌که عموماً تصور می‌رود به چالش طلبید. برای مثال، ویلیام کالینز، شاعر انگلیسی، کارش را در قالب کلاسیک آغاز کرد اما رفته‌رفته این قالب را با موضوع‌های رمانتیک وفق داد (چکامۀ خرافات فرابومان، ۱۷۴۹). تامس گِری، شاعر انگلیسی، که از پیشگامان مکتب رمانتیک به‌شمار می‌رود، در ۱۷۵۱، مرثیه‌ای که در گورستان کلیسای دهکده کتابت شد را نوشت.

 

---