دخمه
دَخمه (hypogeum)
در باستان‌شناسی، اتاقکی زیرزمینی که از آن برای محل دفن استفاده میکردند. دخمه‌ها بر روی تپه، صخره، یا ارتفاعات طبیعی دیگر در خارج شهر بنا می‌شد. این اتاقک‌ها ساختمان‌های متنوّعی دارند و ممکن است در خاک حفر شوند؛ یا مثل گورخانه‌های دخمه‌ای[۱] رومی، از سنگ تراشیده یا با سنگ‌چین[۲] ساخته شوند. دخمه‌هایی از نوع اخیر در میسن (موکِنای)[۳] یونان یافت شده است. زردشتیان اجساد مردگان خود را در دخمه‌ها رها میکردند تا خوراک لاشخورها شود. در گویش عامیانه، به هر فضای تنگ و کم‌نور و مهجور نیز اطلاق می‌شود.