رامان، چاندراسکارا ونکاتا (۱۸۸۸ـ۱۹۷۰)
رامان، چانْدراسِکارا وِنْکاتا (۱۸۸۸ـ۱۹۷۰)(Raman, Chandrasekhara Venkata)
| چاندراسکارا ونکاتا رامان Chandrasekhara Venkata Raman | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۸۸م |
| درگذشت | ۱۹۷۰م |
| ملیت | هندی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در مدرس |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیک دان |
| لقب | سر |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
| جوایز و افتخارات | برنده جایزه نوبل فیزیک (۱۹۳۰) |
فیزیک‌دان هندی که به‌‌سبب کشف اثری که با نام اثر رامان[۱] شناخته می‌شود (۱۹۲۸)، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۳۰ دست یافت. این اثر دربارۀ پراکندگی[۲] نورتک‌فام[۳] (تک‌طول موج) هنگام گُذار از مادۀ شفاف است. طیف‌های تولید‌شدۀ رامان را برای کسب اطلاعات از ساختار مولکول‌ها به‌کار می‌برند. رامان در تریچینوپُلی، واقع در مَدرَس[۴]، چنای[۵] فعلی، زاده شد و در مَدرَس درس خواند. در سمت حسابدار، در کلکته[۶] وارد خدمات دولتی شد و به شکل خصوصی به مطالعه ادامه داد. تحقیقاتی در زمینۀ ارتعاش صوت[۷] و نظریۀ آلات موسیقی و پراش[۸] انجام داد و همین امر سبب شد در دانشگاه کلکته به مقام استادی فیزیک برسد (۱۹۱۷ـ۱۹۳۳). از ۱۹۴۸ به بعد، مدیر مؤسسۀ پژوهشی رامان[۹] بود. این مؤسسه را دولت در بنگلور[۱۰] برای او ساخت. در ۱۹۲۹، لقب سِر گرفت. در ۱۹۲۱، نشان داد که رنگ آبی دریا براثر پراکندگی نور در مولکول‌های آب ایجاد می‌شود و با ادامۀ تحقیق در زمینۀ پراکندگی نور به اثر رامان دست یافت. این اثر ناشی از حرکت داخلی نوسانی و دورانی مولکول‌ها هنگام رویارویی با فوتون‌های نور است. برخورد فوتون‌ها و مولکول‌ها ممکن است به جذب و دفع انرژی منجر شود. به این ترتیب، پراکندگی رامان اطلاعاتی دقیق از حرکت و شکل مولکول‌ها به‌دست می‌دهد. پژوهش‌های دیگر رامان عبارت‌اند از اثرات امواج صوتی بر پراکندگی نور (۱۹۳۵ـ۱۹۳۶)، ارتعاش اتم‌ها در بلورها (دهۀ ۱۹۴۰)، مطالعات نورشناختی جواهراتی مانند الماس و کانی‌ها (دهۀ ۱۹۵۰)، و مطالعاتی در فیزیولوژی بینایی رنگ در انسان (دهۀ ۱۹۶۰).