شارپ، فیلیپ (۱۹۴۴)
شارْپ، فیْلیْپ (۱۹۴۴)(Sharp, Phillip)
متخصص امریکایـی زیست‌شناسی مولکولی. با ریچارد رابرتس[۱] به جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی ۱۹۹۳ دست یافت. این جایزه به‌سبب کشف ژن‌های گسسته، که با قطعات غیررمزگذار دی‌اِن‌اِی جدا می‌شوند، به آنان اعطا شد. شارپ با استفاده از روش اختصاصی‌اش برای اندازه‌گیری قطعات اسید نوکلئیک ژن‌ها، دریافت که ژن‌ها مرکب از قطعاتی از مادۀ وراثتی‌اند که با قطعاتی که اطلاعات ژنتیکی ندارند (اینترون[۲]) جدا می‌شوند. شارپ نقشه‌برداری با نوکلئاز S۱ را ابداع کرد روشی برای اندازه‌گیری اندازۀ قطعات اسید نوکلئیک در ژن‌هاست. سپس، با استفاده از این فناوری مشخص کرد که ژن‌ها گسسته‌اند. در ۱۹۷۷، او و روبرتس مستقل از هم گزارش کردند که یک مولکول آراِن‌اِی پیک آدنوویروس با چهار محل متمایز در دی‌اِن‌اِی مطابقت دارد و نواحی متفاوت دی‌اِن‌اِی را اینترون‌‌هایی از هم جدا می‌کنند که دارای اطلاعات وراثتی نیستند. پیش از این دستاورد، عموماً تصور می‌شد ژن‌ها قطعات ممتدی از دی‌اِن‌اِی و الگوهای مستقیم سنتز مولکول‌های آراِن‌اِی پیک (mRNA)، و این مولکول‌ها نیز الگوی سنتز پروتئین‌اند. اما پیش از آن‌که پروتئین بتواند از mRNA ترجمه شود، لازم است اینترون‌ها با پردازش از آن جدا شوند. اکنون مشخص شده است که بیشتر ژن‌های یوکاریوتی اینترون دارند و عدم توانایی در زدودن اینترون موجب بیماری‌هایی، مثل برخی از اشکال تالاسمی[۳] می‌شود.