فرانسوا آسیزی، قدیس (۱۱۸۲ـ ۱۲۲۶م)
فِرانْسوا آسّیزی، قدیس (۱۱۸۲ـ ۱۲۲۶م)(St Francis of Assisi )
(به ایتالیایی: فرانْچِسْکو، به فرانسه سن فرانسوا؛ نام اصلی: جووانّی برناردونه[۱]) در ۱۲۰۹ فرقۀ کاتولیک برادران فرانسیسکن[۲] و در ۱۲۱۲م با کلر قدیسه[۳]، فرقۀ «کلرهای فقیر[۴]» را بنیاد نهاد. گویند در ۱۲۲۴م حالی عارفانه به او دست داد که طی آن «استیگماتا[۵]» (پنج زخم صلیبی عیسی مسیح) بر بدنش نقش بست. قصه‌ها نقل کرده‌اند از این‌که می‌توانست وحوش را افسون و رام کند. او قدیس حامی بوم‌شناسان و یادروزش ۴ اکتبر است. در ۱۲۲۸م قدیس شناخته شد. پسر تاجری ثروتمند بود و بیست و اندی سال بیش نداشت که پس از دوره‌ای سپاهیگری دو بار در حال بیماری خوابی دید که زندگی‌اش را دگرگون کرد. بر آن شد که دستورات عهد جدید را موبه‌مو اجرا کند و در فقر و خدمت زندگی کند و موعظۀ انجیل را به‌شکل ساده‌ای آغاز کرد. در ۱۲۱۹م برای دعوت سلطان مصر به مسیحیت به آن سرزمین رفت و یک‌ماه در اردوی او زندگی کرد. پس از آن‌که به ایتالیا بازگشت، از سرکردگی برادران دینی کناره گرفت. دربارۀ زندگی او کتاب‌هایی نوشته شده که از آن جمله دو کتاب به نام‌های سرگشتۀ راه حق اثر کازانتزاکیس و رفیق اعلی اثر کریستیان بوبَن که به فارسی ترجمه شده‌اند.