گیاهان کوهستانی
گیاهان کوهستانی (alpine plants)
گیاهانی کوچک، در ارتفاعات بلند کوهستانی. این گیاهان با شرایط خشک سازش یافته‌اند و غالباً خصوصیات گیاهان قطبی[۱] را دارند. گل‌های این گیاهان نسبت به گل‌هایی که در ارتفاعات پایین‌تر می‌رویند روشن‌تر، و ریشه‌هایشان بزرگ‌تر است تا سطح اتکای مناسبی را ایجاد و حداکثر آب و مواد غذایی را از خاک کم‌عمق کوهستان جذب کنند. برگ‌های این گیاهان غالباً کرک‌دارند تا رطوبت را حفظ، و از گیاه در برابر سرما محافظت کنند. این گیاهان غالباً مدتی طولانی زیر برف‌اند. بیشتر گل‌های کوهستانی خود گرده‌افشان[۲]اند، زیرا حشرات عامل گرده‌افشانی در ارتفاعات بالا به‌ندرت یافت می‌شوند، هرچند برخی بیدها و پروانه‌ها تا ارتفاعات مشخصی زندگی می‌کنند. تولیدمثل رویشی[۳] در بین این گیاهان متداول است. گیاهان کوهستانیِ شاخص درختچه‌ای[۴] و علفی[۵]اند و متداول‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از خاراشکن[۶]، رودودندرون[۷]، سیلن[۸]، آلکمیلا[۹]، بنفشه[۱۰]، و پامچال[۱۱]. در ایران، گونه‌های گوناگون گون، کلاه میرحسن، و چوبک را نیز جزو این گروه به‌حساب می‌آورند. این گیاهان تنوع بسیار دارند. برخی در خاک‌های مرطوب، و برخی در خاک‌های صخره‌ای خشک می‌رویند. در خاک‌های مرطوب، گیاهانی نظیر خزه‌ای‌ها[۱۲] و هپاتیک‌ها[۱۳] به‌فراوانی یافت می‌شوند.