ایستگاه فضایی بین المللی
ایستگاه فضایی بین‌المللی (International Space Station)
ایستگاه فضایی مدارپیمای ۴۳۰تنی که توسط امریکا، روسیه، ژاپن، کانادا، برزیل و اروپا، و در مجموع شانزده ملت، با همکاری حدود ۱۰۰هزار کارشناس ساخته شده و هزینۀ نهایی آن بیش از ۶۰میلیارد دلار برآورد شده است. کلّ ایستگاه در ارتفاعی حدود ۳۷۸ کیلومتر مدارپیمایی می‌کند. درازای آن ۸۸.۴ متر، ارتفاع آن ۴۳.۶ متر، و پهنای صفحه‌های خورشیدی‌اش ۱۰۸.۵ متر است. گروه‌هایی حداکثر با هفت فضانورد، در دوره‌های سه تا شش ماهه، در محلی معادل جایگاه دو هواپیمای مسافری جمبوجت ۷۴۷ زندگی و کار می‌کنند. ساخت این ایستگاه، بعد از ۴۵ برنامۀ پرتاب و ۱۶۰ راه‌پیمایی فضایی، امروزه (۲۰۰۸) تقریباً تکمیل شده است. این ایستگاه دست‌کم برای استفاده تا ۲۰۲۰ طراحی شده است. پرتاب نخستین بخش این ایستگاه، یعنی واحد هدایت روسی زاریا[۱] (طلوع آفتاب) در نوامبر ۱۹۹۸، قدرت اولیه و نیروی پیش‌رانی ایستگاه را تأمین کرد. ماه بعد، یونیتی[۲] (اتحاد) که پیوندگاه شش‌وجهی ساخت امریکا و پیونددهندۀ واحدهای گوناگون به همدیگر بود، به زاریا چفت و بست شد. واحد روسی ازوزدا[۳] (ستاره) که محل اقامت اولیۀ گروه و وسایل هدایتِ پرواز است، در ژوئیۀ ۲۰۰۰ به ایستگاه وصل‌شد. هیئت شمارۀ یک، شامل سه سرنشین در ۲ نوامبر ۲۰۰۰، نخستین اقامت‌کنندگان طولانی‌مدتی بودند که نام ایستگاه فضایی آلفا[۴] را برای خود انتخاب کردند و چهار ماه در فضا ماندند. در فوریۀ ۲۰۰۱، ناسا بخش مرکزی ایستگاه، یا واحد آزمایشگاه علمی ساخت ایالات متحده را، که به دِستینی[۵] (سرنوشت) معروف است، پرتاب کرد.