بدیهه گویی
بَدیهه‌گویی
(یا: ارتجال- در لغت به‌معنی بی‌اندیشه سخن‌گفتن) اصطلاحی ادبی. آن است که کسی، در لحظۀ نیاز، سخن یا شعری بگوید، بی‌‌آن‌که پیش‌تر بدان اندیشیده باشد. چون فتحعلی‌شاه، دخترش ضیاءالسلطنه را قدح در دست دید، فی‌البداهه سرود: قدح در کف ساقی بی‌حجاب، و ضیاءالسلطنه بی‌درنگ سرود: سهیل است در پنجۀ آفتاب.