بنی دلف
بنی دُلَف
خاندان عرب حکومتگر ناحیۀ جبال مرکزی ایران در قرن ۳ق، از طایفۀ عِجل، از قبیلۀ بکر بن وائل. نیای این دودمان، عیسی بن مَعقلِ عجلی با برادرش ادریس، همراه گروهی که در نهضت عباسیان به آن‌ها پیوستند و عباسیان را که در جبال به‌دست آورده بودند به اقطاع گرفتند. در خلافت مهدی عباسی، عیسی بن ادریس بر آبادی کرج دست یافت، دژی در آن‌جا برآورد و کاریزی در آن روان کرد. قاسم، پسر و جانشین عیسی، که به ابودلف آوازه داشت و بعدها کرجِ جبال را به نام او کرجِ ابی‌دلف می‌خواندند، دژی را که پدرش برآورده بود شالوده‌ای برای پایه‌گذاری دولت دلفیان کرد. پس از قاسم (ح ۱۸۵ـ۲۲۵ق)، کسانی چون عبدالعزیز بن ابی‌دلف (۲۲۵ـ۲۶۰ق)، دلف بن عبدالعزیز (۲۸۴ق) و بکر بن عبدالعزیز (۲۸۴ـ۲۸۵ق) در کرج ابی‌دلف فرمانروایی کردند. پس از مرگ حارث که به تصادف اتفاق افتاد، قلمرو زیر نظارت مستقیم خلافت عباسی درآمد.