بنیامین، والتر (۱۸۹۲ـ۱۹۴۰)
بِنْیامین، والتر (۱۸۹۲ـ۱۹۴۰)(Benjamin, Walter)
منتقد ادبی و عضو مکتب فرانکفورت. در برلین و در خانواده‌ای یهودی و ثروتمند به‌دنیا آمد. فعالیت خود را با نوشتن مقالات ادبی در روزنامه‌ها آغاز کرد. از بلوخ[۱]، جیورجی لوکاچ[۲] و برشت تأثیر پذیرفت و پس از اوج‌گیری نازیسم در ۱۹۳۳ به فرانسه رفت. او دوست نزدیک آدورنو[۳] بود، اما با عقاید مکتب فرانکفورت کاملاً همدلی نداشت. از آثار بنیامین دو کتاب به نام‌های سرچشمۀ نمایش تراژیک آلمانی[۴] و مفهوم نقد ادبی در رمانتیسم آلمانی در زمان حیاتش چاپ شدند. شهرت او بیشتر به خاطر نوشتۀ مشهوری است به نام اثر هنری در عصر بازتولید مکانیکی[۵] (۱۹۳۶). او در این اثر میان اثر هنری به‌عنوان عینیتی واجد ارزش آیینی و حاصل از زمان و مکان معیّن، و اثر هنری به‌عنوان محصول فعالیتی مکانیکی و فاقد ارزش آیینی تمایز می‌نهد. به عقیدۀ او اثر هنری در عصر بازتولید به‌شیوۀ مکانیکی هالۀ تقدّس[۶] و اصالت خود را از دست داده و اَشکال جدید بازتولید بی‌پایان به کمک فناوری‌هایی نظیر عکاسی و سینما، سخن‌گفتن از نسخۀ اصل (در مقابل بدل) را بی‌معنا کرده است. به عقیدۀ بنیامین، از این وضعیت می‌توان به دو شکل متضاد استفاده کرد: زیباشناسانه‌کردن سیاست (فاشیسم) و سیاسی‌کردن زیباشناسی (کمونیسم). این اثر والتر بنیامین به متنی بسیار مهم برای پژوهش‌های پسامدرنیستی دربارۀ رابطۀ فناوری زیباشناسی و سیاست تبدیل شده است.