ماشین تحریر
ماشینِ تحریر (typewriter)
ماشینی دارای صفحه‌کلید، برای ایجاد حروف و نشانه‌های متفاوت روی کاغذ. نخستین طرح ماشین تحریر را هنری میل[۱] در انگلستان به ثبت رساند (۱۷۱۴)؛ اما نخستین ماشین تحریر کاربردی را کریستوفر شولز[۲]، کارلوس گلیدن[۳] و ساموئل سوله[۴] در میلواکی، واقع در ویسکانسینِ[۵] امریکا، ساختند (۱۸۶۷). در ۱۸۷۳، شرکت رمینگتون و پسران[۶]، که یک شرکت تفنگ‌سازی در امریکا بود، نخستین ماشین تحریرها را برای فروش ساخت. در ۱۸۷۸، این شرکت نخستین ماشین تحریر دارای حروف کوچک و بزرگ را به ثبت رساند. نخستین ماشین تحریری که شولز به ثبت رساند، فقط تعدادی کلید الفبایی داشت. نخستین ماشین تحریر تجارتی رمینگتون، صفحه‌کلید QWERTY داشت. شولز این صفحه‌کلید را طراحی کرده بود و مزیت آن نسبت به آرایش‌های قبلی، این بود که حروف آن به‌هم گیر نمی‌کردند. در ۱۹۳۲، جان دوِراک[۷] صفحه‌کلیدی طراحی کرد که در آن حروفی با کاربرد بیشتر، به‌تساوی در دو طرف چپ و راست تقسیم شده بودند و زیر قوی‌ترین انگشتان قرار می‌گرفتند. پیشرفت‌های بعدی در زمینۀ ماشین‌تحریر عبارت بود از ابداع کلید جدول‌بندی (ح ۱۸۹۸)، و ساخت ماشین تحریر رومیزی (ح ۱۹۰۷). پیدایش ماشین تحریر برقی موجب افزایش سرعت تایپ شد، زیرا کافی بود دکمه‌های این نوع ماشین لمس شوند و نیازی به فشردن آن‌ها نبود. فاصله‌گذاری متناسب در ۱۹۴۰، و نصب حروف روی گوی چرخان و صفحه‌های ثابت در ۱۹۶۲ ابداع شد. ماشین تحریرهای جدید به‌شیوۀ الکترونیکی کار می‌کنند، حافظه دارند، و می‌‌شود آن‌ها را به رایانه نیز وصل کرد. امروزه واژه‌پرداز[۸] تقریباً جای ماشین تحریر را برای تهیۀ نامه و متن گرفته است.