نگو دین دیم
نِگو دین دیِم (۱۹۰۱ـ۱۹۶۳)(Ngo Dinh Diem)
دولتمرد ویتنامی، رئیس‌جمهور ویتنام جنوبی (۱۹۵۵ـ۱۹۶۳). او به کمک امریکا متکی بود، ولی توانست مخالفت داخلی را تا ۱۹۶۰ـ۱۹۶۱ سرکوب کند، و در آن زمان جبهۀ آزادی‌بخش ملی تحت رهبری کمونیست‌ها (ویت کنگ) مبارزۀ چریکی را علیه حکومت او آغاز کرد و او مجبور شد حمایت بیشتر امریکا را درخواست کند که این امر به جنگ ویتنام انجامید. پیکار وی بر‌ضد بوداییان مبارز ناآرامی‌هایی را برانگیخت و سرانجام افسران ناراضی ارتش او را کشتند. نگو دین دیم در استان کوانگ بین[۱]، شمال ویتنام، در یک خانوادۀ بلند‌پایۀ کاتولیک زاده شد. به خدمت دولت درآمد و در ۱۹۳۳ مدت کوتاهی وزیر داخله حکومت اصلاح‌شدۀ بائو دائی[۲] (۱۹۱۳ـ۱۹۹۷)، امپراتور آنام، بود. در ۱۹۴۵ به اسارت نیروهای کمونیست هوشی مین درآمد، ولی از دولت ویت‌مین در شمال حمایت نکرد و به تبعید رفت. در ۱۹۵۴، به درخواست بائو دائی و با حمایت امریکا، اندک زمانی پیش از تقسیم کشور طبق قرارداد ژنو، نخست‌وزیر کشور ویتنام شد. در ۱۹۵۵ دیم، پس از آن‌که چندین تلاش برای برکناری خود را ناکام گذاشت، یک همه‌پرسی برگزار کرد که به تأسیس جمهوری ویتنام در جنوب با ریاست جمهوری او، و سرنگونی بائو دائی انجامید. دیم حاضر نشد بر‌طبق قرارداد ژنو در ۱۹۵۶، انتخابات آزاد برای تشکیل حکومت ملی برگزار کند، و به‌جای آن رژیم خودکامه و منفور خود را برقرار ساخت. حمایت او از کاتولیک‌ها خشم اکثریت بودایی جنوب را برانگیخت و خودداری‌اش از انجام اصلاحات ارضی به افزایش نفوذ کمونیسم منجر شد. گرچه دیم برای بقای اقتصادی ویتنام جنوبی به حمایت امریکا وابستگی کامل داشت، و در حالی که مخاصمات با شمال بیش از پیش افزایش می‌یافت، وی از رایزنی با امریکا دربارۀ ادارۀ جنگ سرباز زد. در ۱۹۶۳، پس از سرکوب شورش بوداییان در هوئه[۳] و سایگون توسط دیم، امریکا‌یی‌ها از ترس آن‌که انزجار مردم از وی مانع از تلاش آنان برای غلبه بر کمونیست‌ها شود، حمایت خود را از او سلب کردند. اندک زمانی بعد، او به‌قتل رسید.