نلسون، هوریشیو (۱۷۵۸ـ ۱۸۰۵)
نِلْسون، هورِیْشیو (۱۷۵۸ـ ۱۸۰۵)(Nelson, Horatio)
اولین ویکنت نلسون[۱]. دریاسالار انگلیسی. در ۱۷۷۰ به خدمت نیروی دریایی درآمد. در جنگ‌های اروپایی انقلاب فرانسه، بینایی چشم راست (۱۷۹۴) و بازوی راست خود را از‌دست داد (۱۷۹۷). پس از پیروزی در نبردی در نزدیکی دماغۀ سنت وینسنت[۲]، در پرتغال، به درجۀ دریاداری رسید و قهرمان ملی شد. ناوگان فرانسوی‌ها را تا خلیج ابوقیر[۳] تعقیب کرد و در آن‌جا آن را به‌کلی نابود کرد (۱۷۹۸). دانمارک را در نبرد کپنهاک[۴] به‌سختی شکست داد (۱۸۰۱) و در ۱۸۰۵ پس از دو سال محاصرۀ ناوگان فرانسوی‌ها در تولون[۵]، ناوگان متحد فرانسه و اسپانیا را در نبرد ترافالگار[۶]، نزدیک جبل طارق[۷]، شکست داد. لقب سِر گرفت (۱۷۹۷) و در ۱۷۹۸ بارون و در ۱۸۰۱ ویکنت شد. نلسون تقریباً در حوزۀ مدیترانه خدمت می‌کرد (۱۷۹۳ـ۱۸۰۰)؛ در این فاصله، یک سال در ناپل ماند و درخلال آن به سرکوبی قیام مردم ناپل کمک کرد و به عشق لِیدی همیلتون[۸] گرفتار شد. در ۱۸۰۰ به انگلستان بازگشت و اندکی بعد از همسر خود، فرانسیس نیزبت[۹] (۱۷۶۱ـ۱۸۳۱)، جدا شد. در ۱۸۰۱ به درجۀ دریاداری ارتقا یافت و برای جنگ با دانمارکی‌ها به بالتیک اعزام شد. نلسون اگرچه در سلسله مراتب فرماندهی ناوگان انگلیس در بالتیک در ردۀ دوم قرار داشت، عاملِ اصلی پیروزی انگلیسی‌ها در نبرد کپنهاگ، و نیز مسئول مذاکرات صلح با دانمارک بود. در بازگشت به انگلستان ویکنت شد. فرماندهی ناوگان مدیترانه را به او سپردند (۱۸۰۳) و تولون را تقریباً دو سال محاصرۀ دریایی کرد. در ۱۸۰۵ پس از گریختن پیِر دو ویلنوو[۱۰] (۱۷۶۳ـ۱۸۰۶)، دریاسالار فرانسوی، نلسون او را تا جزایر هند غربی تعقیب کرد و به مدیترانه بازگشت و در ۲۱ اکتبر ناوگان‌های متحد فرانسه و اسپانیا را در دماغۀ ترافالگار شکست داد و بیست کشتی دشمن را تصرف کرد. اما خود زخمی مهلک برداشت و کشته شد. پیکر او را در کلیسای سنت‌پل[۱۱]، در لندن، به‌خاک سپردند.