هافمایر، یان هندریک (۱۸۹۴ـ۱۹۴۸)
هافْمایِر، یان هندریک (۱۸۹۴ـ۱۹۴۸)(Hofmeyr, Jan Hendrik)
مورخ و دولتمرد اهل افریقای جنوبی. در حکومت ائتلافی ۱۹۳۳ وزیر کشور، آموزش و بهداشت عامه بود. اما علاقه‌اش به مردم بانتو[۱] بسیار سریع از محبوبیت او نزد آفریکانر[۲]ها کاست. در ۱۹۳۶ به‌شدت با لایحۀ الغای حق رأی مردم بومی کیپ[۳] مخالفت و در ۱۹۳۸ استعفا کرد. با شروع جنگ جهانی دوم هافمایر در مقام وزیر مالیه به حکومت پیوست و در ۱۹۴۳ معاون نخست‌وزیر شد. در انتخابات ۱۹۴۸ رویۀ آزادمنشانه‌اش در قبالِ نژادهای غیراروپایی بسیاری از رأی‌دهندگان را دلسرد کرد؛ اما از حمایت حزبش برخوردار شد و از مخالفان اصلی سیاست جداییِ نژادی دانیل مالان[۴]، نخست‌وزیر، باقی ماند. در دانشگاه آکسفورد با بورس تحصیلی رودس درس خواند و در ۲۵سالگی رئیس دانشگاه ویتواترزرند[۵] شد. در مقام نمایندۀ ژوهانسبورگ[۶] به مجلس راه یافت (۱۹۲۹) و نقش مؤثری در جنبش برای مصالحه میان دولتمردان عمدۀ افریقای جنوبی، یعنی یان اسموتس[۷] و جیمز هرتزوگ[۸]، و اتحاد مجدد اهالی انگلیس و بوئر (آفریکانر) افریقای جنوبی بازی کرد که منشأ تشکیل حزب متحد[۹] شد.